EUFORIE EN REVANCHE

Ik weet dat het veel te vroeg is. Dat we nog geen kampioen zijn. Maar gisteren voelden het wel even zo. Al de angst, om weer af te gaan zoals in het EK van 2012, was op een begeven moment weg.
Ik ben altijd al een voetbal fan geweest en ik voetbal zelf ook. Het WK is dan ook h.et evenement voor mij. Vier jaar geleden, in Zuid-Afrika, kon ik m'n geluk niet op, want alles leek een keer goed te gaan. Nederland stond in de finale. Op dat moment zat ik in Frankrijk, te zonnen en te zwemmen. Gelukkig zaten we op een park dat gemaakt was door Nederlanders. Het zat dus vol met Nederlanders en Belgen. Voor de finale hadden de mensen bitterballen gemaakt, was er een groot scherm om de wedstrijd op te kijken en was het restaurantje helemaal oranje gemaakt. De sfeer was geweldig en de hele wedstrijd staat mij nog bij.

De Franse koks, die voor Spanje waren,  (en de Belgen, die ook voor Spanje waren,) kwamen bij ieder moment dat ze geluid hoorden, de keuken uit met pannen. Juichend, schreeuwend en teleurgesteld liepen ze soms weer terug. Ik ga verder niet in op de wedstrijd zelf, want dan moet ik heel veel hoofdletters gebruiken.
         Eenmaal na de wedstrijd voelde ik me plat gezegd kut. Alles leek goed eet gaan. Nederland zou eindelijk een keer Wereld Kampioen worden. Het lukte alleen niet, en dan op zo'n manier. Spanje was misschien wel beter, maar ik ben een Nederlander, en ik wilde dat mijn team won.

Dus gisteravond. Revanche was het woord dat ik overal hoorde, dat in mijn hoofd rond spookte. Wat zo het mooi zijn als Nederland zou winnen. Eigenlijk zou ik m'n geld er niet op inzetten. Omdat ik toch altijd positief probeer te zijn, zei ik tegen iedereen: "Ga vanavond maar kijken. Dan zie je Nederland voetballen en dan zie je ze winnen. 2-0 voor Nederland zeg ik."
         En ik werd raar aangekeken. Niemand geloofde het, dat Nederland een kans maakte om te winnen. Ik had wel veel mensen over gehaald om toch te gaan kijken. Als ze niet winnen, weten we wat Nederlands kansen zijn voor de rest. Maar dit was geval niet. Nederland won.

Revanche: Nederland won met 5-1. Een keer De Vrij, twee keer Robben en twee keer Van Persie (hij is trouwens echt een held. Wat een goal). Twee mooie voorzetten van Blind, en de verdediging van Vlaar heeft ook heel wat goal gered. Nederland won, ze namen revanche, maar niet met 2-1 of 1-0. Ze wonnen dik en waren duidelijk de beste. Toen het eerste goal er in ging, van Spanje, zakte de moed natuurlijk een beetje in, maar toen kwamen de rest van de goals. Elke keer weer voelde ik een opluchting, was ik ontzettend blij: ik voelde me euforisch op dat moment. De Spanjaarden konden ons niet meer doen, wij waren beter. De rest van de wereld keek mee, en zag hoe ons team beter was. Ik zag hoe goed er gespeeld werd.

De wedstrijd is dan ook samen te vatten in twee worden. Iedereen die vraagt hoe de wedstrijd was, daartegen zeg ik: Euforie en Revanche.

Een puber zijn.

Ook ik met er aan toegeven, ik ben een puber/tiener met personel-issues. Altijd heb ik geprobeerd om niet d:e typische tiener te zijn zoals je in films zag. Ik wilde dat niet. Het zou mij allemaal niet boeien wat mensen van mij denken. Ik ben ik. That's it. (Deze instelling heb ik nog wel hoor, maar toch, ik moet toegeven aan "het puber-zijn").  Maar kleine dingen beginnen mij te irriteren. Waarom zeggen mensen niet tegen me dat ze gezellig gaan afspreken? Je hoeft dat echt niet voor me verborgen te houden. Waarschijnlijk zou ik toch niet eens meegaan (want ik vind alleen zijn veel te fijn, meestal).

Het ging dus zo: ik ben eigenlijk vrienden met heel veel mensen. Niet met iedereen even close, maar dat is te verwachten. Op school hang ik altijd uit in een groep van vier. Maar de drie anderen doen heel vaak dingen met elkaar, en eigenlijk doe ik nooit met iemand iets na school. Dit komt ook doordat ik nooit veel zin heb, iets anders te doen heb of omdat ik toch niet weet wat ik vervolgens ga doen. Maar vrijdag, na school, ging ik naar huis en tennissen. Vervolgens zag ik allemaal gezellig foto's en berichtjes: lekker met z'n drieën logeren. Het is echt niet zo dat ik erbij had willen zijn, maar  het verbaasde me dat ik er niets van af wist. Want op school had niemand het erover gehad. Waarom er niet over praten als ik erbij ben?

Nog zoiets: morgen ga ik met een groep mensen naar het strand. Niet per se zwemmen, maar ook gezellig kletsen en voetballen. Daar was ik wel voor in, ook al ben ik niet met iedereen even goede vrienden. Ook is niet iedereen even geliefd bij andere mensen waarmee ik omga, maar ook dat maakt me niet veel uit. Waarom nodigen mensen waar ik niet heel bevriend mee ben me wel uit, en mensen waar ik veel meer mee omga niet? Ik voel me nu een hypocriet. Iemand gesplitst tussen twee groepen.

Zo'n iemand ben ik altijd al geweest: ik kan het in het algemeen met iedereen gezellig hebben en ik kan met iedereen praten en leuke dingen doen. Ik kan het naar m'n zin hebben met vrijwel iedereen. Meer met sommigen, en minder met andere.

Op dit moment ben ik dus aan het twijfelen. (a) Moet ik dinsdag op school (want maandag ben ik vrij, hallo tweede pinksterdag) mensen een soort van confronteren? Vragen of ze een leuke of gezellig weekend hebben gehad? (b) Moet ik wachten en kijken of ze er zelf wat over zeggen of (c) vragen of ze binnenkort iets leuks willen doen? Als ik duidelijk maak dat ik wel wil afspreken, vragen mensen mij ook sneller.

In ieder geval weet ik een ding zeker: ik ga morgen een leuke dag hebben, en er een toffe dag van maken. Ik ga dinsdag optie a, b of c gebruiken. Ik ga mezelf niet laten beïnvloeden door wat andere mensen denken, of van me willen. Ook weet ik dat ik op dit moment sowieso van een mug een olifant heb gemaakt, want ik ben nou eenmaal een puber.